لکنت زبان معمولا تا قبل از 12 سالگی بروز پیدا می‌کند
یکی از مهم‌ترین اختلات گفتاری شایع لکنت زبان است. لکنت زبان به وضعیتی گفته می‌شود که روانی تکلم به شکلی نامتناسب با سن فرد دچار اختلال می‌شود. لکنت زبان معمولا تا قبل از 12 سالگی بروز پیدا می‌کند و در بیشتر موارد از 18 ماهگی تا 9 سالگی قابل تشخیص است و دوره اوج آن بین 2 تا 4 سالگی است. علت قطعی لکنت مشخص نیست، با این حال حدود 60 درصد از افرادی که دچار لکنت هستند در اقوام نزدیک خود فردی مبتلا به لکنت دارند. لکنت می‌تواند به صورت ناگهانی بروز پیدا کند که در این صورت معمولا همراه با اضطراب و پس از یک واقعه ترسناک یا ناراحت‌کننده به وجود می‌آید. این مسئله قابل توجه است که لکنت ناگهانی نیز در کودکانی که مستعد آن باشند بروز پیدا می‌کند، زیرا بسیاری از کودکان ممکن است تجارب ترسناک یا اضطراب‌آوری داشته باشند اما همه آن ها دچار لکنت نمی‌شوند. از دیگر دلایل لکنت تاخیر های شناختی و رشدی، سرعت بالای تکلم و افزایش سریع دامنه لغات کودکان می‌باشد. حدود 20 درصد کودکان خردسال تا حدی در دوره‌ای از رشد خود به لکنت می‌افتند که بیشتر آن‌ها با پشت سر گذاشتن این دوره زمانی به روانی در گفتار میرسند. علاوه بر لزوم کمک گرفتن از گفتار درمانگر و روانشناس کودک، رعایت مواردی توسط والدین کودکان دارای لکنت بسیار کمک کننده است. در ادامه به توضیح برخی از این موارد پرداخته شده است:
-از نشان دادن حساسیت و نگرانی به کودک خود پرهیز کنید. هر چه نگرانی و تلاش کودکان برای درست صحبت کردن بیشتر شود، لکنتشان هم افزایش پیدا می‌کند. در صورتی که کودکان کم سن هستند نباید والدین واکنشی نشان دهند که به لکنت خود آگاه شوند. اگر کودک در مورد مشکل خود آگاهی دارد و از شما در این باره سوال می پرسد لازم است که در مورد این مسئله با او اطلاعات درستی را در میان بگذارید.
-کودکان در ابتدای یادگیری تکلم قادر به صحبت کردن فصیح و روان نیستند. فشار بیش از حد والدین برای روان و سریع صحبت کردن یا سرزنش کردن آن‌ها به دلیل ادای اشتباه کلمات یکی از عوامل بروز لکنت در سنین یادگیری تکلم است.
-کودکان دارای لکنت معمولا سعی می کنند جملات خود را سریع ادا کنند. در واقع آن ها می‌خواهند خود را سریع تر از ترس گیر افتادن در لکنت رها کنند. والدین می‌توانند بدون اینکه تذکر مستقیم برای آرام صحبت کردن به کودک بدهند با آهسته صحبت کردن الگوی مناسبی برای کودکان باشند.
-گفتار کودکان را اصلاح نکنید. جملات ناتمام کودکان را تمام نکنید. این کارها باعث یأس و اضطراب کودکان می‌شود.
-با زیاد سوال کردن کودکان را در تنگنا قرار ندهید. اجازه دهید کودکان در مورد موضوعات مورد علاقه خودشان صحبت کنند.
-کودکان را تشویق به خواندن شعر و آواز کنید. آن‌ها در زمان خواندن شعر و آواز معمولا دچار لکنت نمی‌شوند. همین مسئله کمک به افزایش اعتماد به نفس و کمک به بهبود لکنت می‌کند.
-از آن جا که گفتار درمانگر تنها ساعاتی از هفته در ارتباط با کودک است و بیشتر تعامل و تاثیرگذاری کودکان با والدین و در محیط خانواده است، عامل اصلی درمان نیز والدین هستند و لازم است تمرینات را به صورت مداوم با کودک پیش ببرند.
مینا ایوکی، روانشناس والد و کودک
*** اگر این مطلب را پسندید، موسسه روانشناختی یاسان را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
کانال تلگرام ما: https://t.me/yasanclinic
پیج اینستاگرام ما: http://instagram.com/_u/yasanclinic