آیا شما آسپرگر هستید؟ + علائم آسپرگر + تست ارزیابی آسپرگر

آیا نگران این هستید که شریک زندگی، همکار یا یکی از عزیزانتان آسپرگر داشته باشد؟ یا اینکه فکر می‌کنید خودتان به این بیماری مبتلا هستید؟

سندرم آسپرگر چیست؟

«اختلال آسپرگر» یا «سندرم اسپرگر» با «اختلال طیف اوتیسم» تقریبا یکی در نظر گرفته می‌شود. اما کسانی که قبل از تغییر نام، این بیماری را تشخیص داده بودند، هنوز از اصطلاح آسپرگر یا به اختصار «آسپی» استفاده می‌کنند و هنوز هم بسیاری از افراد مبتلا به این اختلال این واژه را ترجیح می‌دهند.

آسپرگر چیزی نیست که بتوان آن را زیر میکروسکوپ دید. مانند همه‌ اصطلاحات بیماری‌های روانی، فقط یک کلمه برای توصیف تعدادی علائم مشترک است که افراد خاصی آن‌ها را بروز می‌دهند. همچنین در این اختلال هر فرد علائم متفاوتی را بروز می‌دهد و یادتان باشد، نمی‌توانید بگویید هرکسی کوچکترین علائمی شبیه به آسپرگر داشت، به این بیماری مبتلا است.

بحث و جدل‌های زیادی بر سر اینکه "چه چیزی آسپرگر است" یا "چه چیزی آسپرگر نیست" وجود دارد. همان‌طور که هنوز مشخص نیست علائم این بیماری در زنان و مردان مشابه است یا نه.

علائم آسپرگر در بزرگسالان

دوباره تاکید می‌کنیم علائم اسپرگر از فردی به فرد دیگر و بین زنان و مردان متفاوت است. اما به طور کلی، این بیماری 3 نشانه اصلی در بزرگسالان دارد که شامل مشکل در ارتباطات اجتماعی، تعامل اجتماعی و درک واقعیت های اجتماعی است.

دیگر علائم آسپرگر عبارتند از:

• علاقه به روزمرگی

• دلبستگی‌های خاص

• مشکلات احساسی

نکته مهم این است که چنین رفتارهایی از دوران کودکی در فرد وجود داشته است و طیف اوتیسم اختلالی نیست که ناگهانی در فرد ایجاد شود. برای ارزیابی خود می توانید تست آسپرگر را انجام دهید:

نگاهی دقیق تر به علائم آسپرگر

باز هم، همه‌ی علائم در همه افراد فراتر از سه نشانه‌ی اصلی که پیش از این ذکر شد نیست. علائمی که در ادامه ذکر می‌کنیم ممکن است نشان‌دهنده‌ی ابتلا به آسپرگر باشند:

1.  متفاوت صحبت کردن: افراد مبتلا به اسپرگر ممکن است بیشتر از حد، صریح و رُک باشند. به جای اینکه منظورشان را با داستان و مثال به طرف مقابل بفهمانند، مستقیم حرفشان را می‌زنند.

همچنین ممکن است  بدون وقفه درباره چیزی که از نظرشان مهم است، صحبت ‌کنند و اصلا به شما اجازه صحبت ندهند. آنها اصلاً قصد جسارت یا بی‌ادبی ندارند، فقط طرز صحبت کردن آنها این گونه است؛ چراکه مشتاق هستند آنچه را دوست دارند، بیان کنند.

2. فقدان رفتارهای غیرکلامی: افراد مبتلا به سندروم آسپرگر (آسپی‌ها) هنگام صحبت کردن هیچگونه ژست یا زبان بدنی ندارند و از روش‌های غیرکلامی برای برقراری ارتباط استفاده نمی‌کنند.

3. فقدان یا کمبود تماس چشمی: آسپی‌ها هنگام صحبت با دیگران تماس چشمی برقرار نمی‌کنند، این موضوع برای آنها کاملاً عادی است.

اگر از آنها بخواهید، تماس چشمی برقرار کنند، ممکن است خیلی غیرطبیعی در چشمان شما زل بزنند و در انجام آن افراط کنند. در هر حال باز هم آن حسی که به هنگام برقراری ارتباط چشمی با افراد معمولی دارید، به شما منتقل نمی‌کنند.

4. آداب اجتماعی پایین: چیزی که بسیاری از مردم آن را "آداب عادی اجتماعی" می‌دانند ممکن است برای افراد مبتلا به آسپرگر قابل درک نباشد. ممکن است وقتی در حال صحبت با آنها هستید، ناگهان ول کنند و بروند. یا شما را برای شام دعوت کنند، سپس طوری رفتار کنند که انگار مهمان نیستید؛ در را برای شما باز کنند تا وارد خانه‌شان شوید و سپس خانه را ترک کنند یا سراغ کارهایشان بروند و شما را تنها بگذارند.

شما به عنوان فردی که اطلاعی از این بیماری ندارید، ممکن است فکر کنید آن‌ها بی‌ادب هستند در حالی که اصلاً این‌طور نیست. آن‌ها فقط قوانین جامعه را به درستی درک نکرده‌اند.

5. تمرکز وسواسی روی یک موضوع: ممکن است این موضوع مربوط به "جمع‌آوری کلکسیونی نادر"، یک "سرگرمی غیرعادی" یا حتی "فکر کردن بیش از حد به یک نفر" باشد.

آسپرگرها ممکن است به خاطر شیفتگی و علاقه‌ بیش از حد، مدام درباره یک موضوع یا شخص خاص با دیگران صحبت کنند و اصلاً حواسشان نباشد که ممکن است آنها خسته شوند.

6. ناتوانی در درک احساسات شما: از نظر برخی افراد، آسپرگرها اغلب افرادی «سرد» و «بی احساس» هستند که اصلا توانایی همدلی و همدردی با کسی را ندارند. اما در واقع این‌طور نیست که آنها نمی‌توانند احساس همدردی داشته باشند یا مهربان نیستند.

برخی مبتلایان آسپرگر حتی ممکن است بیش از حد با دیگران همدلی و همدردی کنند. مشکل عمده‌ آنها این است که این احساسات برایشان گیج‌کننده است و نمی‌دانند که چطور باید آن را ابراز کنند.

7. فقدان مهارت‌های متنوع برای مکالمه: آسپرگرها ممکن است ساعت‌ها درباره چیزهایی که دوست دارند صحبت کنند و اصلا توجه نکنند که ممکن است شما علاقه‌ای نداشته باشید یا خسته شوید. در عوض اگر شما را دوست نداشته باشند، کلاً صحبت نمی‌کنند.

این موضوع موجب شده است که آسپرگرها، افرادی راستگو و صادق باشند؛ چرا که نمی‌توانید تظاهر کنند کسی را دوست دارند یا مجبورند با هر کسی حرف بزنند. صفتی که باید همه افراد جامعه آن را داشته باشند!

8. ناتوانایی در به اشتراکذاری تجربیات و احساسات خود با دیگران: شاید برایتان عجیب باشد که چرا شخصی که در کنار شما است اصلاً از شما نمی‌پرسد که روزتان را چطور سپری کردید؟ یا از موفقیت‌های اخیرش برایتان تعریف نمی‌کند؟ افراد مبتلا به اسپرگر نمی‌‌توانند درباره اتفاقاتی که برایشان می‌افتد یا تجربیاتی که دارند، با کسی صحبت کنند.

ممکن است لازم باشد مستقیماً از آنها بپرسید که دقیقاً می‌خواهید چه چیزی را برایتان توضیح دهند یا به آنها بگویید که به شما گوش دهند چون می‌خواهید چیزی را برایشان تعریف کنید.

9. تفکر سفید یا سیاه: در این نوع تفکر به طور افراطی یا همه چیز بد یا همه چیز خوب است؛ حد وسطی وجود ندارد. 

10. انعطاف ناپذیری: افراد مبتلا به آسپرگر اصلاً نمی‌توانند خودشان را با تغییرات دقیقه نودی برنامه‌ها وفق دهند. آن‌ها دوست دارند همه چیز طبق برنامه پیش برود. همچنین ممکن است چیزهایی که برای دیگران عادی و ناچیز است، برای آن‌ها مهم باشد و ناراحتشان کند.

11. علاقه و احتیاج به روزمرگی: افراد مبتلا بهاسپرگر به روزمرگی و چهارچوب نیاز دارند. آن‌ها بدون برنامه، مضطرب و وحشت‌زده می‌شوند. این ویژگی از طرفی به نفع شماست؛ چرا که می‌توانند شما را هم به منظم بودن تشویق کنند!

12. لمس شدن را دوست ندارند: افراد مبتلا به آسپرگر دوست ندارند کسی آنها را لمس کند مگر کسی باشد که به او کاملاً اعتماد دارند. آنها ممکن است از اینکه کسی به پشتشان ضربه بزند، بدشان بیاید و اصلا دوست نداشته باشند کسی را بغل کنند. آسپرگرها ممکن است علائم دیگر اوتیسم را هم داشته باشند؛ مانند حساسیت به صدا، بو و رنگ.

آسپرگر در مقابل اختلال طیف اوتیسم

وجه اشتراک آسپرگر با سایر علائم طیف اوتیسم این است که هر دو اختلال رفتاری محسوب می‌شوند که در نحوه برقراری ارتباط و رفتار شخص ظاهر می‌شود. اما برخی از «آسپی‌ها» احساس می‌کنند علائمشان وجه اشتراکات کمی با سایر انواع اوتیسم دارد.

اختلال آسپرگر تاثیر چندانی بر عملکرد روزانه ندارد و شما را از صحبت کردن باز نمی‌دارد، فقط نوع ارتباطتان را متفاوت می‌کند.

مشکل عمده‌ دیگر این است که افراد مشکوک به ابتلای سندرم اسپرگر  وقتی متوجه می‌شوند علائم کافی برای ابتلا به اختلال طیف اوتیسم را ندارند، به دنبال درمان هم نمی‌روند.

آیا سندرم آسپرگر بزرگسالان قابل درمان است؟

اگرچه هیچ داروی خاصی برای درمان قطعی این بیماری وجود ندارد، اما حتی اگر مشکوک به اختلال طیف اوتیسم نباشید و احساس کنید علائم سندرم آسپرگر را دارید، مراجعه به روانشناس و مشاور می‌تواند به شما کمک کند.

یک روانشناس به شما کمک می‌کند تا یاد بگیرید چگونه با استرس کنار بیایید، چگونه با دیگران بهتر ارتباط برقرار کنید و در موقعیت‌های اجتماعی چه رفتاری داشته باشید تا زندگی روزمره برای شما آسان‌تر شود.

شیوه دریافت وقت مشاوره

لطفا برای دریافت وقت مشاوره از روانشناسان مرکز مشاوره یاسان از ساعت 9 تا 19 با دو شماره زیر تماس بگیرید يا از طریق واتس‌اپ پیام دهید. راحت ترين مسير براي فارسی زبانان خارج از کشور ارسال پيام از طریق واتس‌اپ است.